Zespół kanału łokciowego jest jedna z najczęstszych pod kątem częstości występowania neuropatią w kończynie górnej, wraz z zespołem cieśni kanału nadgarstka. Neuropatia nerwu łokciowego zdarza się częściej u mężczyzn, w ręce, którą używają częściej.
Od strony przyśrodkowej strony stawu łokciowego w kanale ciągnie się nerw łokciowy, który otacza wokół wystającej elementy kostnej kości kończyny górnej. Kanał łokciowy zbudowany jest przez nadkłykieć przyśrodkowy kości ramiennej, więzadło ramienno-łokciowe oraz rozcięgno przeciągnięte między głowami zginacza łokciowego nadgarstka. W skutek uszkodzeń ciała, przeciążeń lub innych chorób pojawiają się zmiany tkankowe lub kostne, które kłócą się z przebiegającym w tym obszarze nerwem łokciowym. W wyniku podrażnienia lub ucisku następują odczucia bólowe, zaburzenia neurologiczne oraz niepełnosprawności ruchowe ręki.
Zespół kanału łokciowego – symptomy
Oznaki zespołu kanału łokciowego są wielorakie i wzmagają się powoli, na ogół na początku występują tylko nocą, później także w ciągu całego, aż ostatecznie bezustannie mogą destabilizować funkcjonowanie chorej kończyny. Nieleczenie neuropatii uciskowej może powodować bardzo ciężkie komplikacje, obejmujące spore niepełnosprawności ruchowe i funkcjonalne chorej kończyny.
Zespół kanału łokciowego – leczenie
Z hipotezą neuropatii uciskowej trzeba pilnie udać się do lekarza neurologa. Ekspert oceni funkcję oraz stopień i obszar zaburzenia lub ucisku nerwu łokciowego. Lekarz powinien dokonać oceny parestezji, czucia i ruchomość mięśni unerwionych przez nerw łokciowy. W procesie stawiania diagnozy przydatne może być zrobienie zdjęcia RTG ukierunkowanego na rowek nerwu łokciowego, badanie EMG oceniające poziom sprawności nerwu łokciowego i badanie magnetycznego (rezonans) wskazujący jednoznacznie struktury miękkie okolicy rowka.
Leczenie zespołu rowka nerwu łokciowego rozpoczyna się od sposobów zachowawczych, które opierają się na rehabilitacji oraz przyjmowaniu leków. Jeśli nie obserwuje się żadnych efektów, należy zastanowić się nad operacją. Operacja, która przeprowadzona w początkowej fazie choroby stwarza szansę kompletnego powrotu do zdrowia i gwarantuje ustąpienie dolegliwości. Leczenie operacyjne zastosowane jednak zbyt późno. Po dłuższym czasie od pojawienia się objawów, w niskim stopniu je uśmierzy i zmniejszy ból, jest jednak małe prawdopodobieństw na przywrócenie ubytków czynności ruchowej ręki.
Zabieg operacyjny zespołu rowka nerwu łokciowego opiera się na uwolnieniu nerwu i w wybranych przypadkach jego transport na przednią powierzchnię przedramienia. Zabieg przeprowadza się metodą otwartą lub artroskopową. Po zabiegu kończyna jest nieruchoma w specjalnej szynie gipsowej, a po okresie około dwóch tygodni usuwane są szwy. Po tym czasie chory rozpoczyna fizjoterapię. Powrót do pełnej sprawności trwa zazwyczaj miesiąc. Po 6 miesiącach od operacji zaleca się wykonanie kontrolnych badań przewodnictwa nerwowego, aby ostatecznie określić skuteczność leczenia.
Zespół kanału łokciowego – rehabilitacja
Rehabilitacja jest konieczną składową leczenia zachowawczego. W leczeniu neuropatii uciskowej koniecznie musi:
- w okresie ostrym, kiedy odczuwamy bardzo mocny ból – przyjmowanie leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych, witaminy B6, unikanie obciążeń i ruchów zginających staw łokciowy, wypoczynek oraz używanie ortezy w celu amortyzacji i ochrony przed dodatkowym urazem i przyspieszenia regeneracji. Należy przyjmować prawidłową pozycję w czasie odpoczynku nocnego; ręce położyć wzdłuż ciała z wyprostowanym łokciem lub zastosować specjalną szynę ramienną;
- stosować fizykoterapię – stosuje się zabiegi przeciwbólowe i przeciwzapalne a także odżywiające i poprawiające krążenie krwi , zabiegi wspierające gojenie się ran i regenerujące oraz przywracające siłę i masę mięśni śródręcza oraz kciuka (elektrostymulacja, stymulacja nerwowo-mięśniowa);
- stosować kinezyterapię – czyli zastosowanie ćwiczeń terapeutycznych; w pierwszym etapie kuracji zaleca się unikanie ćwiczeń i ruchów wymagających zgięcia łokciowego, aby nie powiększać przejawów choroby i dolegliwości bólowych. Jeżeli tkanki miękkie bolą i są bardzo naprężone, należy wykonywać przede wszystkim ćwiczenia rozluźniające i rozciągające, aby poprawić elastyczność, ukrwienie i odżywianie tkanek miękkich, następnie ćwiczenia wzmacniające mięśnie oraz poprawiające ruchomość pacjenta. Zaleca się ćwiczenia: izometryczne, pobudzające stymulację nerwowo-mięśniową, ćwiczenia oporowe, podnoszące stabilizację i czucie chorego stawu. Na samym końcu zalecane są ćwiczenia całej kończyny górnej zwiększające siłę, kontrolujące ruch i pracę, poprawiające dynamikę ruchów kończyny.
- stosowaćkinesiotaping – to plastrowanie, polegające na oklejaniu chorego stawu specjalnymi plastrami, które mają działanie izolacyjne, odciążające oraz umożliwiają przyspieszone gojenie i regenerację.
Neuromobilizacje, czyli terapia manualna wpływająca na konstrukcje tkanek nerwowych. Celem jest napinanie i rozciąganie traktów nerwowych, dlatego również jest zalecana w ściśle okreslonych przypadkach.
