Parasomnia

Spis treści schowaj

1 Parasomnia – przyczyny

1.1 Cechy parasomni u dzieci

2 Parasomnia – objawy

2.1 Parasomnia

3 Parasomnia – diagnostyka

4 Parasomnia – leczenie

4.1 Psychoterapia

4.2 Metody medycyny tradycyjnej

Parasomnia to zjawisko motoryczne, behawioralne lub wegetatywne, które występują podczas snu. Najczęstszymi objawami choroby u dzieci i młodzieży są lunatykowanie, zaburzenia podczas przebudzenia, nocne lęki i koszmary nocne. U dorosłych najczęstsze zaburzenie zachowania pojawiają się w fazie snu REM. Występują w fazie głębokiego snu i, co do zasady, osoba nie jest świadoma, nie może kontrolować wszystkich tych form zachowania, a po przebudzeniu nie pamięta ich (z wyjątkiem koszmarów).

Parasomnia – przyczyny

Zaburzenia nerwowe, stres i depresja
Zaburzenie poziomu hormonów
Choroby ośrodkowego układu nerwowego
Chroniczne zmęczenie
Choroby układu sercowo-naczyniowego
Niedobory witamin
Choroby układu oddechowego (astma itp.)
Choroba Parkinsona
Zaburzenia przewodu pokarmowego
Gorączka
Obecność złych nawyków (spożywanie alkoholu, palenie)
Skutki uboczne leków
Ciąża
Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
Bezdech senny
Zgaga
Okresowe ruchy kończyn.

Cechy parasomni u dzieci

60% dzieci ma takie problemy ze snem:

Bruksizm
Moczenie
Nocne przerażenia i koszmary.
Mówienie przez sen.
Lunatycy.

Przyczyną tych zaburzeń jest najczęściej nieuformowany układ nerwowy lub genetyczna dziedziczność. Rzadko zdarza się, gdy z powodu choroby rozwija się zjawisko parazomotyczne. Zdrowy sen normalizuje się wraz z wiekiem, a problemy mijają same. Ale jeśli niepokojące objawy związane z procesem zasypiania i przejściem z jednej fazy snu do drugiej, powracają, co noc, należy skonsultować się z neurologiem dziecięcym.

Parasomnia – objawy

Zaburzenia przebudzenia. Występują szczególnie na początku nocy, ale mogą być powtórzone później. Główne objawy to drżenie, płacz, niemożność uspokojenia. Zaburzenia często występują u dzieci w wieku poniżej 5 lat.
Lunatycy. Reprezentuje cały szereg złożonych zjawisk motorycznych i behawioralnych. Objawy kliniczne obejmują siedzenie na łóżku, chodzenie lub nawet wychodzenie z domu. Lunatykowanie może odbywać się spokojnie lub w stanie podekscytowania, mieć różny czas trwania i osiągać różne stopnie trudności. Lunatykom trudno jest się obudzić, często są w stanie zamętu i nie pamiętają epizodów snu po przebudzeniu. Około 17% dzieci w wieku 10-13 lat cierpi na lunatykowanie.
Nocne lęki. Zazwyczaj występują u dziecka kilka godzin po zaśnięciu. Przejawem nocnego lęku jest często przerażające zjawisko: dziecko leży w łóżku, jego oczy są otwarte, drży, krzyczy. Mogą również występować objawy autonomicznego układu nerwowego (tachykardia, wymioty, pocenie się lub zwiększone napięcie mięśniowe). Chociaż nocne lęki są względnie bezpieczne, dziecko w lęku może powodować szkody dla siebie lub innych. Około 1-3% dzieci poniżej 15 roku życia cierpi na lęki nocne.

Koszmary. Występują pod koniec cyklu snu. Koszmary wyróżniają się obrazami, pełnymi niepokoju i przerażenia. Po przebudzeniu towarzyszy im uczucie strachu lub smutku. W przeciwieństwie do parasomni, która występują w fazie snu REM, dziecko budzi się bez trudności i nie cierpi na dezorientację. Około 10-50% dzieci poniżej 5 roku życia ma koszmary nocne. Ich częstotliwość zmniejsza się z wiekiem. U dorosłych mogą również wystąpić zaburzenia pobudzenia lub przypadki lunatykowania. Takie zjawiska mogą powodować nadużywanie alkoholu i narkotyków.
Zachowawcze zaburzenie snu REM. Jest to zaburzenie centralnego układu nerwowego. Zaburzenie to charakteryzuje się agresywnym zachowaniem podczas snu. Objawy kliniczne: nagły płacz, ostre gesty. Zaburzenia behawioralne REM różnią się od innych parasomni tym, że osoba ma mimowolne ruchy, podczas gdy na ogół na tym etapie snu mięśnie (z wyjątkiem tych, które są odpowiedzialne za oddychanie i bicie serca) pozostają sparaliżowane. Ponadto ta dolegliwość może być skutkiem ubocznym niektórych leków na receptę, takich jak leki przeciwdepresyjne. Częstość zaburzeń behawioralnych w fazie snu REM wynosi 0,5% populacji. Choroba dotyka głównie mężczyzn powyżej 50 roku życia.
Zaburzenia te mogą być idiopatyczne, związane z chorobami neurologicznymi lub być prekursorami tych ostatnich. Najwyższą częstość występowania zaburzeń snu obserwowano u pacjentów z narkolepsją.

Parasomnia – diagnostyka

Aby przeprowadzić właściwe badanie parasomni, należy skontaktować się z neurologiem. Specjalista zleci badania diagnostyczne:

Całkowita liczba krwinek
Polisomnografia monitorująca, która faza snu nie powiodła się. Rejestrowane są dane dotyczące pracy układu krążenia dorosłych i układu oddechowego.
MRI mózgu
USG naczyń

Może być konieczne skonsultowanie się ze specjalistami w celu leczenia choroby podstawowej (psychiatra, kardiolog, dentysta itp.).

Parasomnia – leczenie

Leczenie może obejmować przyjmowanie leków, a także modyfikację zachowania za pomocą hipnozy lub relaksu psychicznego. Niekiedy stosuje się benzodiazepiny (diazepam, klonazepam, lorazepam i temazepam), jak również opiaty (kodeina, oksykodon, propoksyfen i metadon). Należy unikać trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i fluoksetyny. Ponadto przedmioty, o które chory może potknąć się w ciemności, należy usunąć z pokoju i korytarza. Należy upewnić się, że drzwi i okna w nocy są zamknięte.