Zespół Sudeck’a – zespół odruchowej dystrofii współczulnej to schorzenie współczulnego układu nerwowego. Zespół Sudeck’a występuje rzadko charakteryzując się silnym bólem przewlekłym. Układ współczulny koordynuje funkcje ciała niezależne od naszej woli, takie jak skurcz naczyń krwionośnych, wzrost ciśnienia krwi, czy przyspieszenie akcji serca, a jego upośledzenie może być tragiczne w skutkach.
Zespół Sudecka’a
Cechą charakterystyczną zespołu Sudeck’a jest fakt, iż jego objawy pojawiają się dopiero po 40 tym roku życia, zwykle w okresie miedzy 40 a 60 tym rokiem życia. Bardzo rzadkie są przypadki objawów u dzieci i młodzieży. Znacznie częściej jest diagnozowany u płci żeńskiej.
Przyczyny zachorowania pozostają jak dotąd nieznane. Istnieje wiele hipotez jakoby choroba związana była z urazami, czy operacjami, czy uszkodzeniem nerwów, zmianami miażdżycowymi. Zaobserwowano szereg przypadków choroby po przebytym zawale serca, co mogłoby dowodzić tezy o przyczynach urazowych.
Zespół Sudeck’a – objawy chorobowe
Wśród typowych objawów choroby wymienia się palący ból w okolicy ramienia lub ramion, ręki lub obu rąk, palca lub palców, bądź też jednej kończyny dolnej lub obu, biodra lub kolana. Ponadto występuje obrzęk i stan zapalny dotkniętego chorobą miejsca, nadwrażliwość skóry na dotyk, ciepło i zimno jak również nadmierna potliwość chorej kończyny i ucieplenie skóry. Wraz z tymi objawami obserwowana jest sztywność kończyny z osłabieniem jej mięśni.
Powyższe objawy mogą sukcesywnie narastać jak też wystąpić łącznie i nagle. Gdy objawy narastają miesiącami dochodzi do niedokrwienia skory i pojawia się wokół zasinienie. Ból związany z tymi dolegliwościami jest przewlekły, ciągły i nie daje się pokonać. W wyniku tego stanu może dojść do występowania drżeń mięśni i skurczów oraz zaniku mięśni. Zwykle występuje osteoporoza. Objawy są dość charakterystyczne i wystarczające by postawić diagnozę zespołu Sudeck’a. Czasem pomocniczo wykonuje się RTG kości i badanie termograficzne skóry.
Zespół Sudeck’a – leczenie
Leczenie bazuje na minimalizacji objawów i powikłań z nimi związanych. Podstawą jest ograniczenie bólu. Szanse na minimalizacje objawów są wysokie u chorych, u których leczenie rozpoczęto stosunkowo wcześnie. Pomocna okazuje się fizykoterapia, zwłaszcza prądy TENS, kąpiele wirowe i woskowe. Ważne jest też unikanie bodźców potęgujących ból. By wspomóc mięśnie czasem konieczne jest unieruchomienie kończyny.
Rzadko ulgę przynoszą leki, aczkolwiek można próbować stosowania terapii steroidami, lekami rozluźniającymi mięśnie i przeciwzapalnymi. W niektórych przypadkach skuteczny jest lek sierocy – guanetydyna. Największą skuteczność lecznicza wykazują blokady współczulne. Gdy ta metoda zawodzi rozważane są zabiegi chirurgiczne. Blokada polega na wstrzykiwaniu w nerw leku wyniszczającego nerwy, które są odpowiedzialne za skurcz naczyń krwionośnych. Ten zabieg poprawia komfort życia chorego zapewniając mu przynajmniej minimalną ruchomość kończyny bez przewlekłego bólu.