Glikemia poposiłkowa to wzrost poziomu cukru we krwi po posiłku. Cukrzyca jest bardzo podstępną chorobą. Jej niebezpieczeństwo wynika z faktu, że do pewnego momentu choroba przebiega bezobjawowo. Nie można zapominać zapomnij o możliwych komplikacjach, takich jak oderwanie siatkówki, upośledzenie czynności nerek i układu krążenia.
Możliwość wystąpienia negatywnych konsekwencji w przyszłości jest spowodowana złym wyrównaniem cukrzycy. Poziom cukru we krwi danej osoby można określić na podstawie indeksu glikowanej hemoglobiny. Ten wskaźnik pomaga śledzić wszystkie wahania poziomu cukru w ciągu trzech miesięcy.
Wzrost stężenia glukozy we krwi u osób bez cukrzycy występuje po posiłku. Górna granica prawidłowego stężenia cukru we krwi u osób bez cukrzycy rzadko przekracza wartość 7,81 mmol, a w ciągu 2,1-3,1 godziny po spożyciu pokarmu ponownie spada do poziomu 5,51 mmol. U osób, u których zdiagnozowano cukrzycę, poziom glukozy we krwi nie zmniejsza się po 2 godzinach po jedzeniu i nadal jest równy maksymalnej wartości.
Glikemia poposiłkowa – przyczyny
Glikemia poposiłkowa to nadmiar cukru we krwi wynoszący 10 mmol / l i więcej po zwykłym średnim spożyciu pokarmu. Wartość glikemii poposiłkowej i późnych powikłań cukrzycy o charakterze naczyniowym jest niesamowicie duża. Zaburzenia metaboliczne w cukrzycy typu 2 tworzą szereg czynników ryzyka dla naczyń krwionośnych i serca, w tym:
- Otyłość.
- Nadciśnienie.
- Dziedziczna predyspozycja.
- Wysoki poziom inhibitora aktywującego fibrynogen i plazminogen (białka będące jednym z czynników krzepnięcia krwi).
- Hiperinsulinemia (wysoki poziom insuliny w organizmie.).
- Dyslipidemię, która charakteryzuje się głównie niskim poziomem cholesterolu HDL i hipertriglicerydemią (podwyższony poziom trójglicerydów we krwi.).
- Insulinooporność (obniżona wrażliwość organizmu na działanie insuliny, czyli hormonu odpowiedzialnego za regulację poziomu cukru we krwi).
Glikemia poposiłkowa – objawy
Organizm nie zawsze z powodzeniem radzi sobie z ilością węglowodanów otrzymywanych podczas posiłku, co prowadzi do akumulacji lub powolnego usuwania glukozy. W rezultacie poziom glukozy we krwi znacznie wzrasta natychmiast po posiłku, nie spada w ciągu dnia, a nawet utrzymuje poziom cukru we krwi na czczo.
Poziom glukozy w osoczu krwi po posiłku rzadko wzrasta powyżej 7,8 mmol / l u osób z prawidłową tolerancją glukozy i zwykle powraca do wartości wyjściowych dwie godziny po posiłku. Prawidłowa tolerancja glukozy to poziom glikemiczny mniejszy niż 7,8 mmol / l dwie godziny po wysiłku z 75 g glukozy. Należy zauważyć, że glikemia poposiłkowa jest częstym zjawiskiem u pacjentów z cukrzycą, zarówno typu 1, jak i 2. Jest niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju powikłań makroangiopatycznych, czyli zmian zachodzących w przebiegu cukrzycy w naczyniach krwionośnych średnich i dużych.
Można również stwierdzić, że glikemia poposiłkowa wiąże się z:
- Częstym oddawaniem dużych ilości moczu
- Nadmiernym pragnienie,
- Nudnościami wymiotami, bólami brzucha
- Zbyt niskie stężenie glukozy we krwi grozi śpiączką glikemiczną.
- Zwiększonym ryzykiem retinopatii (uszkodzenie naczyń w siatkówce oka)
- Ze zwiększeniem grubości błony środkowej tętnic szyjnych
- Ze zmniejszeniem objętości krwi w mięśniu sercowym i przepływem krwi w mięśniu sercowym (choroba wieńcowa serca, zawał serca)
- Ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka
- Z zaburzeniami funkcji poznawczych u osób starszych z cukrzycą typu 2
- A także prowadzi do rozwoju stresu oksydacyjnego, zapalenia i dysfunkcji śródbłonka
- Zachorowanie na stopę cukrzycową
- Niewydolność nerek
- Udar mózgu
- Choroby stawów
- Choroby skóry.
Zatem glikemia poposiłkowa powoduje poważne powikłania i musi być kontrolowana. Glikemia poposiłkowa odgrywa równie ważną rolę w rozwoju choroby wieńcowej i miażdżycy naczyń. Niekontrolowane zwiększenie poziomu glukozy po posiłku uszkadza wewnętrzną wyściółkę naczyń, czyli tkankę śródbłonka a wiąże się to z intensywnym tworzeniem się wolnych rodników, które mają zdolność wiązania się z cząsteczkami lipidów i prowokują wczesny rozwój miażdżycy.
Glikemia poposiłkowa – diagnostyka
Tylko poprzez zastosowanie samokontroli można osiągnąć optymalny poziom glukozy przed i po posiłku. Wyrównywanie cukrzycy poprzez kontrolowanie i regulowanie poziomu glukozy jest konieczne tak często, jak wymaga tego przebieg choroby.
Przez 24 godziny pomiaru należy dokonać na pusty żołądek, a mianowicie między 3,00 a 8,00. Przez resztę dnia chory jest z reguły przed posiłkiem lub po posiłku. Na tej podstawie wskaźnik glikemii rano nie jest optymalny do określenia dalszych metod wyrównania cukrzycy. Do pomiaru wykorzystuje się glukometr. Dzięki zapisywaniu wyników pomiarów lekarz może dokładniej dobrać leczenie. Kontrolowanie stężenia glukozy po posiłku przez diabetyków zmniejsza też ryzyko pojawienia się powikłań cukrzycy, głównie sercowo-naczyniowych.
Glikemia poposiłkowa – leczenie
Liczne badania dowiodły, że stosowanie leków obniżających poziomy glukozy po posiłku również przyczynia się do zmniejszenia częstości powikłań naczyniowych. Zatem terapia mająca na celu zmniejszenie częstości zarówno glukozy na czczo, jak i glikemii poposiłkowej jest strategicznie ważna dla osiągnięcia optymalnej kontroli glikemicznej mając na uwadze zapobieganie powikłaniom cukrzycowym. Wdrożenie strategii mającej na celu normalizację wskaźników glikemii poposiłkowej w praktyce jest absolutnie konieczne.
Aby uzyskać wyrównanie metabolizmu węglowodanów, racjonalne jest zastosowanie zestawu środków, składających się z:
- Zrównoważonej diety
- Aktywności fizycznej
- Terapii lekowej.
Ważnym czynnikiem w skutecznym leczeniu cukrzycy jest dieta niskokaloryczna i odpowiednia aktywność fizyczna. Dieta powinna mieć na celu ogólne ograniczenie spożycia węglowodanów, a szczególnie ich rafinacji. Środki te zapobiegają rozwojowi glikemii poposiłkowej i wpływają na jej normalizację w ciągu dnia.
Sama dieta i ćwiczenia z reguły nie są w stanie poradzić sobie z wysoką produkcją glukozy w nocy, co prowadzi do wysokiej glikemii poposiłkowej. Najczęściej stosowanymi lekami są pochodne sulfonylomocznika. Leki w tej grupie zwiększają wydzielanie insuliny i obniżają poziom glikemii.
