ADHD to coraz częstsze zaburzenie rozwojowe objawiające się agresją i dekoncentracją u dzieci, a potem w wieku dorosłym trudnościami w pracy, życiu rodzinnym. Mimo, wielu badań i naocznych przykładów wciąż wiele osób nie rozumie istoty zaburzenia podważając istnienie ADHD jako jednostki chorobowej.
ADHD czyli co?
ADHD jest to choroba, inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Rozwój zaburzenia ma miejsce do 7 roku życia dziecka i z czasem zanika, jednak przybywa osób dorosłych z diagnozą ADHD, co wskazuje na fakt, iż zaburzenie to może towarzyszyć do końca życia.
Warunkiem umożliwiającym wyleczenie się z ADD jest wczesna i intensywna terapia. Objawy ADHD bywają różne, jednak wspólnym mianownikiem jest nadpobudliwość powodująca dekoncentrację. U dzieci zauważa się nadmierną ruchliwość, wręcz nerwowość i zachowania kompulsywne, obsesyjne.
Ponadto dzieci doznają zaburzeń emocjonalnych i nie potrafią skupić się na czynności, zadaniu adekwatnym do ich poziomu rozwoju i wieku. Często stan pacjentów wymaga wsparcia farmakologią.
ADHD – przyczyny występowania
Attention Deficit Hyperactivity Disorder, nazywany bywa również zespołem hiperkinetycznym i charakteryzuje się stałymi problemami z zachowaniem norm społecznych oraz poszanowaniem praw innych osób. Dzieci maja trudności w odrabianiu zadań, czytaniu i pisaniu. Poza skupieniem dzieci nie cierpią nudy, zatem są dziećmi urwisami wciąż coś rozrabiającymi. Nie umieją też współpracować w grupie i mają nie rzadko łątkę huraganu i wybuchowego dziecka.
Przyczyn rozwoju ADHD może być kilka. Mówi się o uwarunkowaniach genetycznych (gen kodujący receptor D4 i D5) a także i mikro wadach w działaniu mózgu w zakresie aktywności dopaminy. Wśród przyczyn wymienia się też osłabione procesy hamowania neuronalnego. Ryzykiem ADHD obciążone są dzieci urodzone w trudnych porodach, wcześniaki, z problemami okołociążowymi, uszkodzeniem układu nerwowego, FAS itp.
Objawy zaburzeń
Wyróżnia się trzy grupy zachowań jakie powoduje ADHD – nadruchliwość, impulsywność i zaburzenie uwagi. Na te grupy składać się mogą rozmaite problemy, drobne i poważne w różnej konfiguracji i nasileniu. W czasie problemy te mogą się zmieniać, ustępować lub nasilać. Często u dzieci jedna z grup objawów jest dominująca.
Z tego też powodu rozróżnia się trzy podtypy ADH – z przewagą zaburzeń koncentracji, z przewagą nieruchomości oraz typ mieszany. Najczęściej podtyp mieszany występuje u chłopców, u dziewcząt jest to deficyt uwagi dominujący.
Do charakterystycznych objawów poza wymienionymi należy chwiejność emocjonalna, gadatliwość, nerwowość, rozproszenie, nadmierna wrażliwość na bodźce środowiskowe oraz stany lekowe i zaburzenia mowy, snu i kontaktów społecznych, głównie z rówieśnikami. Dzieci zwykle zapominają w sekundzie, stale się wiercą, obgryzają paznokcie, psują zabawki nieumyślnie a także przeszkadzają innym i nie umieją zasypiać.
ADHD – diagnoza i leczenie
By móc zdiagnozować dziecko objawy wskazujące na nadpobudliwość powinny występować ciągle przez minimum pół roku. Diagnozę wykonuje się na podstawie badań psychologicznych, psychiatrycznych i poziomu rozwoju dziecka, obserwacji jego zachowania. Wskazane są konsultacje pedagogiczne, logopedyczne i wizyta u fizjoterapeuty. By wykluczyć inne zaburzenia pochodne i podobne, w tym zaburzenia autystyczne.
Leczenie ADHD skupia się na aplikowaniu leku o nazwie metylofenidat (psychostymulant- hamuje wychwyt zwrotny dopaminy ze szczeliny synaptycznej, a jednocześnie powoduje to zahamowanie wydzielania dopaminy do synapsy). Powoduje on uspokojenie oraz poprawia koncentrację uwagi, niestety ma tez skutki niepożądane jak zaburzenia łaknienia i snu. Ma także tendencję uzależniającą.
