Dziedziczenie depresji nie występuje, można jedynie odziedziczyć skłonność do określonego schorzenia. Oznacza to, że w przypadku dzieci, których jedno z rodziców jest chore na depresje, istnieje większe niebezpieczeństwo rozwoju określonego schorzenia.
Dziedziczenie depresji jest zależnością, która niejednokrotnie była poddawana badaniom. Testy te jednak nie potwierdziły zasadności stwierdzenia. Podkreślić należy, że geny oczywiście są jednym z elementów, który wpływa na rozwój stanów depresyjnych, jednakże nie występuje w tym przypadku charakter determinujący.
Dziedziczenie depresji – jakie czynniki wypływają na rozwój wskazanej jednostki chorobowej
Współcześnie w świecie nauki istnieje przekonanie o występowaniu biopsychologicznych uwarunkowań sprzyjających depresji. Ogólnie rzecz ujmując na uaktywnienie się stanu depresyjnego, wpływ mają trzy kategorie czynników:
- biologiczne – są to parametry dotyczące przekazywania genów, a także nieprawidłowości występujących w obszarze neuroprzekaźników,
- psychologiczne – w tej kategorii zlokalizowane są elementy, które związane są z uwarunkowaniami psychicznym określonej osoby, na przykład reakcja na stresujące wydarzenia doświadczane w życiu, sposoby tworzenia relacji z innymi ludźmi i inne,
- społeczno-kulturowe – do tej grupy zaliczane są czynniki o charakterze zewnętrznym, a więc trudności związane z bytem materialnym, zawodowym, zagrożenie sytuacjami patologicznymi, przemocą, a także nieprawidłowe wzorce rodzinne.
Biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że geny są jedną z wielu przyczyn, które mogą mieć wpływ na uaktywnienie się zaburzeń depresyjnych. Trudno jednak określić, w jakim zakresie mogą wpływać na rozwój zaburzeń afektywnych jednobiegunowych. Pewne jest jednak to, że nie przesądzają w 100 procentach, że potomek osoby dotkniętej chorobą będzie cierpiał na depresję.
Dziedziczenie depresji – znaczenie czynników dziedzicznych w wystąpieniu stanów depresyjnych
Pokrewieństwo z osobą cierpiącą na zaburzenie afektywne jednobiegunowe nie oznacza automatycznego zachorowania na wskazany rodzaj schorzenia w okresie późniejszym. Potwierdzona natomiast jest zwiększona podatność na pojawienie się stanów depresyjnych w przypadku pokrewieństwa pierwszego stopnia. Szansa wystąpienia u nich depresji jest o 15-30% wyższa niż u dzieci, które mają zdrowych rodziców.
Czynnik o charakterze genetycznym ma także wpływ na wiek, w którym można zauważyć pierwsze symptomy schorzenia. W wyniku obserwacji zauważono, że osoby które mają krewnych chorych na depresję, symptomy określonego schorzenia pojawiają się w młodszym wieku, niż w przypadku tych osób, których członkowie rodziny nie doświadczają wskazanej jednostki chorobowej. Co więcej, im niższy wiek rodziców zmagających się z zaburzeniem afektywnym jednobiegunowym, tym istnieje większe niebezpieczeństwo rozwoju stanów depresyjnych u ich dzieci.
Dziedziczenie depresji w przypadku rodzeństwa
Badania naukowe dotyczące dziedziczenia depresji wskazują, że w przypadku bliźniąt jednojajowych, zachorowanie na zaburzenie afektywne jednobiegunowe jednego z bliźniąt, rodzi ryzyko pojawienia się określonej choroby u drugiego z prawdopodobieństwem wahającym się między 22 a 67 procent. W odniesieniu do bliźniąt dwujajowych niebezpieczeństwo jest zdecydowanie mniejsze i obejmuje zakres od 0 do 45 procent.
Co więcej, nawet jeżeli dojdzie do rozdzielenia bliźniąt zaraz po urodzeniu i wychowania w innych rodzinach, zachowają taki sam stopień podatności na rozwój stanów depresyjnych.
Przy dziedziczeniu depresji po rodzicach odpowiedzialność ponoszą nie zawsze geny
Faktem jest, że skłonność do rozwoju depresji u dzieci, których rodzice cierpią na określoną chorobę, jest większa. Jednakże nie musi być ona powiązana tylko z uwarunkowaniami o charakterze genetycznym. Zauważyć należy, że duży wpływ na ujawnienie się zaburzeń afektywnych jednobiegunowych mogą mieć wzorce wychowania,. Także postępowania, które przekazywane są przez rodziców. W przypadku, gdy opiekunowie cierpią na stany depresyjne, ich zdolności wychowawcze ulegają upośledzeniu. Rodzice nie mogą okazać dzieciom wystarczająco dużo ciepła i miłości, a także zapewnić im należytą opiekę. Dlatego też w przyszłości pojawia się większe ryzyko zachorowania na chorobę u potomstwa takich rodziców.
Dziedziczenie depresji a trudne doświadczenia życiowe
Podstawowym elementem mającym wpływ na rozwój stanów depresyjnych mają traumatyczne doświadczenia życiowe. Przyczyniają się one bowiem do silnej reakcji stresowej. Może się wydawać, że w takiej sytuacji nie ma niebezpieczeństwa przekazania schorzenia na dzieci. Za jej powstanie odpowiedzialność ponoszą czynniki o charakterze zewnętrznym, a nie biologicznym. Jest jednak inaczej.
Przeprowadzone badania pozwoliły na stwierdzenie, że silne przeżycia emocjonalne pozostawiają w genach pewien ślad, który przekazywany jest kolejnym pokoleniom. To przyczynia się do większej podatności na stres i sytuacje lekowe u dzieci oraz większe ryzyko wystąpienia depresji. Określony mechanizm pozwala wywnioskować, dlaczego u dzieci ludzi ocalałych z Holocaustu występuje niższy poziom hormonu stresu. Symptom ten jest obecny w przypadku zespołu stresu pourazowego, który może powstać w wyniku traumatycznych doświadczeń.
