Stożek rogówki powoduje, że osoby dotknięte chorobą częściej niż inni cierpią na zaczerwienienie oczu, odczuwają swędzenie oraz mają suche oczy, częściej także są alergikami, cierpią na przewlekle zapalenie zatok nosa oraz katar sienny. Przyczynny prowadzące do powstania stożka rogówki nie zostały do końca poznane. Jako przypuszczalne podaje się genetyczne albo nieprawidłowości funkcjonowania układu endokrynologicznego. Innym ważnym czynnikiem jest dziedziczność. W przypadku 7 procent chorych stożek rogówki obecny był w rodzinie.
Zdrowa rogówka charakteryzuje się kształtem przypominającym wycinek kuli oraz osłania przednią część gałki ocznej. Jest to zasadnicza część układu optycznego. Ponadto pełni także funkcję ochronną. Jest to dolegliwość, która polega na jej zniekształceniu. W pierwszej kolejności dochodzi do ścieńczenia części rogówki, a w dalszej kolejności pod wpływem ciśnienia wewnatrzgałkowego do wypukłości rogówki.
Zmiany pojawiają się najczęściej w jednym oku. Stożek rogówki rozwija się powoli. Może także się zatrzymać. Jednakże nawet najbardziej minimalne zniekształcenie rogówki przyczynia się do psucia wzroku. Gdy to następuje, rogówka ulega większemu wybrzuszeniu. Jest to równoznaczne z tym, ze staje się ona coraz cieńsza, aż stopniowo osiągnie nieregularny kształt.
Stożek rogówki – objawy
Trudno jest określić kiedy nastąpił początek deformacji rogówki. Pierwsze objawy to najczęściej zaczerwienienie oraz swędzenie oka. Można to przypisać zmęczeniu lub uczuleniu. Osoby dotknięte stożkiem rogówki, częściej oraz bardziej energetycznie pocierają oczy, wykorzystując do tego celu nadgarstek, podczas gdy pozostałe osoby stosują do tego celu opuszki palców. Po pewnym czasie pojawia się także nadwrażliwość na światło, przyczyniająca się do powstania silnego łzawienia, podwójne widzenie oraz zniekształcenie obrazu.
Podkreślić należy fakt, że szybko pogarsza się wówczas wzrok, co zmusza do częstych wizyt u lekarza okulisty, a także zmiany okularów, do momentu w którym ich dobranie staje się niemożliwe. Jednakże można wówczas sięgnąć po inne techniki, które pozwolą na poprawę widzenia.
Stożek rogówki – leczenie
Najpowszechniejszą techniką zmierzającą do przywrócenia dobrego wzroku jest używanie twardych gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych. Szkła kontaktowe nie leczą oraz nie przyczyniają się do całkowitej eliminacji stożka rogówki, a korygują jej krzywiznę. Soczewki takie wykonywane są indywidualnie dla każdej osoby na podstawie badania topografem rogówkowym. Jest to urządzenie, które wykorzystuje technikę komputerową. W sposób bardzo precyzyjny przyczynia się do odwzorowania kształtu rogówki w formie mapy oraz pozwala na wykrycie wszelkich nieprawidłowości.
Szkła kontaktowe muszą być dobrane w taki sposób, aby nie powodowały zbyt dużego ucisku szczytu stożka oraz nie uszkodziły powierzchni rogówki. Funkcjonowanie optyczne soczewki działa w sposób, w którym przestrzeń miedzy stożkowatą rogówką a gładką wewnętrzna stroną soczewki zostaje uzupełniona płynem łzowym. Ten fakt doprowadza do poprawy ostrości widzenia. Dobrze dobrane twarde soczewki kontaktowe prawidłowo spełniają swoją funkcje średnio przez półtora roku. Następnie z powodu dalszego postępu schorzenia, konieczna staje się ich zmiana. Podkreślić należy fakt, ze może dojść do takiej sytuacji, w której soczewki będą już niewystarczające. Dodatkowo wykorzystywanie ich przez dłuższy czas przyczynia się do zwiększenia ryzyka powikłań. W takiej sytuacji pomocne jest leczenie chirurgiczne.
Stożek rogówki
Inną metoda leczenia schorzenia jest wszczepienie w oko określonych pierścieni śródrogówkowych czyli intacsów. Wsuwane są one przez niewielkie nacięcia w rąbku rogówki. Określone pierścienie napierają na krzywiznę rogówki, przyczyniając się tym samym do spłaszczania szczytu stożka i przywracając bardziej naturalny kształt. Określone działanie wykonywane jest z wykorzystaniem znieczulenia miejscowego. Trwa to tylko kilkanaście minut, a efekt zabiegu jest niemal natychmiastowy. Pojawia się wyraźna poprawa ostrości widzenia. Jednak nie powstrzymuje to rozwoju określonej dolegliwości. Po upływie pewnego czasu może pojawić się konieczność wymiany pierścieni na nowe, już w innym rozmiarze.
Inną nowoczesna techniką w tym zakresie jest metoda określana jako x-linking. Jest ona przeznaczona dla pacjentów, w których choroba znajduje się w początkowej fazie rozwoju. Po zastosowaniu środków o charakterze przeciwbólowym aplikuje się do chorego oka środek fotouczulający będący roztworem ryboflawiny, a później rozpoczyna się naświetlanie oka promieniami UV. Działanie takie trwa 30 minut. Przyczynia się ono do pobudzania wytwarzania kolagenu w jednej z warstw rogówki. Dzięki temu odzyskuje ona fragment wytrzymałości mechanicznej. Efekt zabiegu widoczny jest po upływie około 6-8 miesięcy. Nie obserwuje się ponownego powrotu do choroby po zastosowaniu metody x-linking. W pewnych przypadkach pojawia się także spłaszczenie rogówki oraz poprawa widzenia.
W sytuacji, w której leczenie innymi technikami jest niemożliwe dobrym rozwiązaniem staje się przeszczep rogówki. Określony zabieg trwa około 1,5 godziny i polega na likwidacji części rogówki oraz wszyciu dopasowanego fragmentu tkanki pobranej od biorcy. Jednakże w tym przypadku okres powrotu do zdrowia jest długi i najczęściej wymaga unikania wysiłku oraz stosowania na stałe preparatów immunosupresyjnych.
