Choroba Gravesa nazywana inaczej chorobą Gravesa-Basedowa, charakteryzuje się rozlanym toksycznym wolem o podłożu autoimmunologicznym i występuje z powodu nadmiernej produkcji hormonów tarczycy. Zjawisko to prowadzi do nadmiernego stężenia hormonów tarczycy, czyli tyreotoksykozy. Układ odpornościowy zaczyna działać nieprawidłowo, powstają przeciwciała, które nie działają na żadne zewnętrzne elementy, ale na tarczycę.
Choroba Gravesa nie występuje u wszystkich ludzi w dostatecznie równym stopniu istnieją grupy ryzyka, w których prawdopodobieństwo wystąpienia problemu jest znacznie większe. Kobiety są bardziej podatne na ten problem, cierpią na niego prawie 8 razy częściej niż mężczyźni. Ale nikt nie jest odporny na tę chorobę, mogą cierpieć z jej powodu mężczyźni, nastolatki, a nawet starsze osoby.
Choroba Gravesa – przyczyny
Główną przyczyną choroby Gravesa jest zakłócenie normalnego funkcjonowania układu odpornościowego. Ponadto, w przypadku pojawienia się choroby, w organizmie musi być obserwowana mutacja genetyczna, która pod wpływem czynników zewnętrznych (infekcje, silny stres, nadmiar światła słonecznego) uruchamia mechanizm choroby.
Organizm z chorobą Gravesa zaczyna postrzegać hormony tarczycy, jako substancję obcą, która musi być usuwana i wytwarza przeciwciała przeciwko receptorowi tyroksyny i trijodotyroniny. Proces ten ma stymulujący wpływ na tkanki gruczołu tarczycy, produkując o wiele więcej hormonów, niż to konieczne. W końcu nadmiar hormonów tarczycy zatruwa organizm człowieka, prowadząc do nadczynności tarczycy.
Główne przyczyny, które mogą powodować rozlane toksyczne wole to:
- Niekorzystna genetyka
- Ostra zmiana w diecie i warunkach życia
- Praca o zwiększonej szkodliwości
- Duża ilość promieniowania słonecznego
- Uraz czaszkowo-mózgowy
- Choroby wpływające na nosogardziel
- Choroby natury psychicznej
- Różne rodzaje procesów zakaźnych i zapalnych, które występują w organizmie.
To tylko część możliwych czynników powodujących chorobę Gravesa. Niektóre z nich należy wyróżnić osobno, na przykład niektóre leki przeznaczone do leczenia stwardnienia rozsianego, a także zapalenia wątroby. Kolejnym specjalnym czynnikiem jest ciąża, komórki płodowe mogą przenikać do matki i to prowadzi do tego, że organizm może reagować niekonwencjonalnie, atakując własną tarczycę i uszkadzając jej tkanki. Ostatnio w związku z ekologią znacznie wzrosła liczba pacjentów cierpiących na chorobę Gravesa. W regionach, w których występuje silny niedobór jodu, sytuacja z zachorowalnością jest jeszcze gorsza.
Choroba Gravesa – objawy
Najbardziej uderzającą cechą prawdopodobnych objawów problemu są obrzęki, które powstają w wyniku procesu powstawania bliznowacenia tkanek miękkich.
Można wyróżnić następujące objawy:
- Wytrzeszcz gałek ocznych
- Biegunka
- Zmiany w pulsie, objawy arytmii
- Obrzęk, pocenie się
- Problemy z płytkami paznokcia (łamanie, kruszenie)
- Drżenie w dłoniach
- Szybkie zmęczenie, zwiększone osłabienie
- Nadciśnienie lub tachykardia
- Drażliwość, zwiększona pobudliwość.
Choroba Gravesa rozróżnia specyficzne objawy, które dotykają większość narządów i układów organizmu, dokładniejsza analiza wskazuje:
- Zaburzenia endokrynologiczne. Pacjenci obserwują osłabienie, utratę siły, aktywność mięśni jest znacznie zmniejszona, w rękach występuje silne drżenie. Ciągle odczuwają ciepło i pocenie się, skóra jest gorąca i mokra, krew płynie do górnej części ciała i twarzy. Częstym objawem choroby jest powiększenie tarczycy (wole tarczycowe).
- Skóra i włosy. Skóra jest obrzękła, przekrwienie obserwuje się z powodu zaburzenia krążenia krwi, występuje silny świąd. Włosy stają się cieńsze i zaczynają mocno wypadać.
- Układ nerwowy. Obserwowane są następujące objawy: agresywność, nerwowość, nagłe zmiany nastroju, od euforii po depresję, zaburzenia snu.
- Układ trawienny i wydalniczy. Pomimo faktu, że przy chorobie Gravesa występuje silny apetyt, chorzy zaczynają tracić na wadze, czasami nawet do dziesięciu do dwudziestu procent początkowej masy ciała. Jest to spowodowane zwiększonym metabolizmem. W tym samym czasie obserwuje się ciężką biegunkę, która może być przyczyną hospitalizacji, a także silne pragnienie i częste obfite oddawanie moczu.
- Układ sercowo-naczyniowy. Problemy z sercem są często główną trudnością, z powodu, której chorzy zwracają się do lekarza, obserwuje się takie objawy, jak szybkie bicie serca, arytmia, nadciśnienie.
- System seksualny. Kobiety z chorobą Gravesa mają nieregularne miesiączkowanie, mężczyźni mają zaburzenia erekcji, a spadek pożądania seksualnego i niepłodności obserwuje się u obu płci.
- Wytrzeszcz gałek ocznych. Gałki oczne są wybrzuszone i nienaturalnie lśniące ze względu na zwiększone łzawienie, powiększa się szczelina oczna, unerwienie jest zerwane. Jeśli choroba Gravesa postępuje, to rogówka może wysychać i pokryć się ranami, wytrzeszcz może prowadzić do utraty wzroku.
Choroba Gravesa – diagnostyka
To badania laboratoryjne odgrywają ważną rolę w diagnozowaniu choroby Gravesa, ponieważ ważne jest określenie stężenia hormonu i stopnia aktywności tarczycy.
Diagnozę choroby przeprowadza się według następujących kryteriów:
- Badanie klinicznego obrazu choroby, określenie, w jaki sposób objawy się wyrażają.
- Badanie krwi na obecność hormonów, podczas którego należy ustalić nadczynność tarczycy
- Badanie ultrasonograficzne tarczycy, podczas którego określa się jej wielkość. Narząd często może być powiększony w przebiegu choroby, ale nie dotyczy to objawów obligatoryjnych.
- Scyntygrafia, czyli badanie izotopowe tarczycy.
- Wykrywanie obecności przeciwciał przeciwko TSH i hormonom tarczycy. Pierwszy występuje w stu procentach przypadków, drugi w osiemdziesięciu.
Dopiero na podstawie pełnego badania można zdiagnozować chorobę Gravesa, po czym endokrynolog może zalecić leczenie.
Choroba Gravesa – leczenie
Endokrynolog przypisuje termostatyki, które minimalizują wytwarzanie hormonów w tarczycy. Najpierw podaje się je w większej objętości, ale stopniowo dostosowuje się leczenie, zmniejszając dawkę do dawki podtrzymującej. Całkowity czas trwania leczenia będzie długi, może trwać od roku do około trzydziestu miesięcy, aż objawy ustąpią.
Jeśli po zmniejszeniu dawki leków zacznie się nawrót i wszystkie symptomy zaczną się znowu ujawniać, należy zastosować bardziej radykalne leczenie, ponieważ w przeciwnym razie wszystko może się tylko pogorszyć. W takim przypadku chory najpierw zaczyna aktywnie przygotowywać się do zabiegów, przeprowadzić niezbędne badanie, dostosować leki hormonalne i zapewnić leczenie współistniejących chorób, które mogą zapobiec radykalnym działaniom.
Radykalne środki w tym przypadku obejmują interwencję chirurgiczną, a także leczenie radioizotopem. Po wykonaniu tych procedur istnieje duże prawdopodobieństwo, że u danej osoby rozwinie się niedoczynność tarczycy. W tym przypadku nie ma sposobu, aby obejść się bez terapii zastępczej za pomocą syntetycznej tyrozyny.
Chirurgiczna metoda leczenia choroby oznacza usunięcie części tarczycy. Za pomocą interwencji chirurgicznej zanikają objawy tyreotoksykozy i niedoczynności tarczycy. Powrót do zdrowia po operacji jest dość długi, ale ta metoda leczenia pozwala na powrót do normalnego, aktywnego życia bez zaostrzenia objawów choroby autoimmunologicznej.
