Miastenia to nic innego jak opadania powieki, jest to pierwszy symptom problemu. Schorzenie typowe dla młodych kobiet. Należy do chorób autoimmunologicznych organizmu, które atakuje mięśnie i prowadzi do zaburzeń w ich kontroli i funkcjonalności.
Miastenia – przyczyny i objawy
Początki miastenii są niegroźne i niewinne. Często zaczyna się od opadania powieki. W Polsce żyje z miastenią około trzech tysięcy osób, corocznie rozpoznaje się kolejnych 15o-200 przypadków zachorowania. Najczęściej pacjentkami są kobiety w wieku 20-30 lat. U mężczyzn chorobę rozpoznaje się rzadziej i znacznie później. Pierwszymi symptomami jest osłabienie mięśni powieki i mięśni poruszających gałką oczną.
W efekcie powieka opada. Objawem dość charakterystycznym w rozpoznaniu jest podwójne widzenie. Co drugi chory na miastenię do końca życia posiada właśnie te i tylko te objawy. Niestety u pozostałych miastenia obejmuje kolejno inne mięśnie osłabiając je i powodując liczne dodatkowe dysfunkcje w mobilności i ruchomości.
Rozmaite oblicza choroby
Zdarza się iż miastenia obejmuje mięśnie gardła i przełyku, krtani, jamy ustnej uniemożliwiając mowę, utrudniając oddychanie i przełykanie pokarmów, ich żucie. W przypadku zajęcia mięśni oddechowych trudno jest złapać oddech. Często zajmowane są mięśnie kończyn utrudniając poruszanie nimi. Innymi słowy miastenia to nadmierna męczliwość mięśni. Związana jest z wysiłkiem. Objawy pogłębiają się nawet po niewielkim wysiłku.
Czasem wystarczy odpoczynek by objawy ustały. Zazwyczaj dolegliwości najsilniejsze są wieczorem, gdy organizm jest zmęczony z natury. Zdarza się iż objawy miastenii wycofują się zupełnie na wiele lat, jednak nie oznacza to ze choroba zniknęła a została jedynie uśpiona. Okresy remisji bywają różne w zależności od cech indywidualnych. Zaledwie w 10% przypadków choroba faktycznie ustępuje samoczynnie. O wiele częściej postępuje bez powodu powodując coraz to ostrzejsze objawy.
Czynnikami sprzyjającymi objawom jest stres, wysiłek, niewyspanie, infekcje, wymioty i biegunki a także problemy z tarczycą. U kobiet najczęściej miastenia daje o sobie znać w okresie lub u początku ciąży. Choroba dotyczy wyłącznie mięśni szkieletowych, co za tym idzie nie dotyczy jelit, czy serca.
Leczenie miastenii
Lekarzem specjalistą do którego należy zwrócić się o pomoc w sytuacji, kiedy zaobserwujemy objawy miastenii jest neurolog. Konieczne jest wykonanie wówczas badań krwi na obecność przeciwciał przeciw receptorom acetylocholiny. Ponadto wykonuje się rutynowo badanie elektromiograficzne (ocenia siłę i męczliwość mięśni po podrażnieniu nerwu słabym prądem) oraz tomografię komputerową śródpiersia (ocenia wielkość i stan grasicy).
Dodatkowo określa się poziom TSH. Przyczyną miastenii jest wytwarzanie przeciwciał przeciwko receptorom znajdującym się na włóknach mięśniowych. Autoprzeciwciała blokują te receptory i uniemożliwiają przyłączenie do nich uwalnianej przez włókna nerwowe acetylocholiny (substancji, która jest zaliczana do tzw. neuroprzekaźników).
W wyniku tego zaburzenia mięśnie nie mogą kurczyć się prawidłowo podczas ruchu. Przyczyny ataku układu immunologicznego nie znamy, znamy za to lokalizację wytwarzania się przeciwciał która znajduje się w grasicy. Grasica winna wraz z okresem dojrzewania zaniknąć, u chorych na miastenie tak się nie dzieje. U około 15% pacjentów z miastenią grasica rozrasta się z czasem w guz tzw. grasiczak.
Usuwa się go wówczas zabiegiem zwanym tymektomią. W co trzecim przypadku po zabiegu miastenia zanika. Zanim powstanie grasiczak przepisywane są leki ułatwiające przewodzenie impulsów z nerwu na mięsień, np. polstygminę, mestinon, mytelase. W leczeniu kluczowe jest dostosowanie dawki leku i czasu jego przyjęcia.
