Dysortografia jest zaburzeniem rozwojowym mającym związek pisaniem. Osoby z dysortografią piszą z błędami ortograficznymi mimo doskonałej znajomości zasad ortografii. Zaburzenia percepcji wzrokowo-słuchowej przyczyniają się do błędnego zapisu słów. Terapia zaburzenia jest trudna, ale możliwa.
Dysortografia
Zaburzenie jest zaburzeniem rozwojowym i ma swój początek w dzieciństwie. Zauważyć je można już na etapie nauki pisania. Początkowo dziecko myli wyrazy błędnie je wymawiając. Z czasem zaczyna pisać tak jak słyszy np. chlep zamiast chleb. Ponadto dziecko opuszcza litery w zapisie mimo dobrej umiejętności literowania.
Charakterystycznym objawem jest łączny zapis przyimków z wyrazami np. wkinie. Dzieciom trudność sprawia też rozróżnienie liter p i b, ł i l oraz m i n czy g-d. U wielu dzieci u których długo utrzymuje się lustrzane odbicie ryzyko dysortografii wzrasta. Wraz z wiekiem pojawiają się w pisowni błędy typowo ortograficzne z u i ó, rz – ż i h-ch.
Dysortografia – diagnoza
Najszybciej i najczęściej dysortografią diagnozuje nauczyciel prowadzący dziecko. Nie trudno zorientować się z czego wynika błędne pisanie. Poza tym dysortografia zwykle towarzyszy takim zaburzeniom jak dysleksja oraz dysgrafia. Mimo ćwiczeń i upływu czasu dziecka pismo nie poprawia się.
Do tego dziecko pisać nie lubi. Litery są bezkształtne, pismo nie trzyma liniatury, często litery w wyrazach są pisane raz drukowane a raz pisane. Do tego dochodzi nieumiejętność dzielenia słowa na sylaby.
Co ciekawe dysortografia występuje zarówno u dzieci z problemami w rozwoju jak i u dzieci rozwijających się książkowo i nie wiąże się z żadnymi chorobami, upośledzeniem itp. U dzieci starszych diagnoza jest trudniejsza, bowiem może wynikać z błędnych nawyków i zaniedbać względem nauki pisania i zasad ortografii.
Dysortografia – przyczyny i rokowania
By nauczyć się pisać potrzebne jest rozwiniecie funkcji wzrokowych jak i słuchowych, ponadto dziecko musi opanować motorykę małą. Uzupełnieniem nauki pisania jest poprawna wymowa oraz zasób słownictwa. Naukowcy wskazują iż przyczyną dysortografii mogą być mikrouszkodzenia w obszarze układu nerwowego. Do uszkodzeń tych dochodzi już w życiu płodowym, u niektórych dzieci podczas porodu.
Spotkać można też opinie o dziedziczności zaburzenia. Aby diagnozę dysortografii potwierdzić należy wykonać stosowne badania w poradni psychologicnzo-pedagogicznej. Mając diagnozę można rozpocząć terapię. Często błędnie określana jako nauka zasad pisowni. Zazwyczaj dzieci z dysortografia doskonale znają zasady pisowni, jednak nie potrafią ich na bieżąco w toku pisania zastosować i to właśnie tę umiejętność ćwiczy się podczas zajęć terapeutycznych.
Dysortografia – żmudne ćwiczenia
Tylko poprzez systematyczne ćwiczenia pisowni można uwolnić się od przykrych jej skutków. Błędy z pewnością zdarzać się będą do końca życia jednak automatyzacja pisania poprawia jakość pisma tak pod kątem jego wyglądu jak i czytelności, ortografii. Ważne aby dziecka nie zniechęcić do pisania, a zachęcić. Pewnym rozwiązaniem jest pisanie na komputerze, niemniej rozleniwia ono rękę, jak tez umysł.
We wczesnym wieku szkolnym pomocne są zabawy ortograficzne, rebusy, łamigłówki, zagadki. Każde dziecko ma określony system zapamiętywania dlatego warto go wykorzystać, czy to poprzez muzykę, czy skojarzenia. W dorosłości warto jest dużo czytać. Oswojenie się z wyrazami, ich wyglądem pomaga w zapisywaniu słów poprawnie. Dobrze jest ćwiczyć wyrazy sprawiające nam trudność.
