Gorczyca czarna (Sinapis nigra) nazywana też czarną kapustą należy do roślin jednorocznych z rodziny kapustowatych. Wywodzi się z obszaru Morza Śródziemnego, zaś uprawiana jest głównie w Azji Mniejszej. W Europie występuje rzadko, chociaż spotkać można jej plantacje również w Polsce. Uznawana jest za kosmopolityczny chwast segetalny (roślinę ruderalną).
Pokrój rośliny – gorczyca czarna
Podobnie jak inne odmiany gorczycy, również gorczyca czarna jest trudnym do wytępienia chwastem, który występuje inwazyjnie na polach uprawnych. Roślina wyróżnia się długą, wzniesioną i sztywną łodygą o słabym rozgałęzieniu. Dorasta to 130 centymetrów wysokości a jej liście cechuje lirowato-lancetowaty kształt w zależności od wysokości na jakiej występują. Gorczyca czarna kwitnie drobnym kwieciem w kolorze żółtym.
Kwiaty są zebrane w grona. Uprawy gorczycy mogą przypominać rzepak. Kwitnie ona w czerwcu oraz lipcu, zaś owocem rośliny jest łuszczyna w której środku znajdują się czarne nasiona o okrągłym kształcie. Mają one średnicę zaledwie 1-2 mm. Do uprawy wymaga lepszej gleby niż gorczyca biała. Rośnie nie tylko na żyznej glebie ale też na gliniasto piaszczystej. Gorczyca jest wrażliwa na suszę, czasem wymaga zraszania. Podatna jest także na szkodniki.
Na musztardę i dla zdrowia
Gorczyca czarna jest surowcem służącym do wyrobu musztardy. Posiada wielu smakoszy, którzy cenią sobie jej smak. Poza tym dodawana jest do mięs i rozmaitych dań jako przyprawa wzbogacająca smak. Ponadto gorczyca znana jest ze swych właściwości leczniczych. W zielarstwie używa się zarówno dojrzałych nasion gorczycy jak też jej olejku gorczycznego. W Polsce gorczyca jest popularna od czasów średniowiecza, kiedy stosowano ją jako przyprawę i bazę do sosów.
Przy okazji przypisywano gorczycy właściwość afrodyzjaku, stad też istniał całkowity zakaz spożywania gorczycy i musztardy w zakonach mnichów. Gorczyca czarna należy do roślin oleistych i służy do wyrobu oleju roślinnego, który jest jadalny i zdrowy. Poza zastosowaniem spożywczym gorczyce stosuje się także jako roślinę pastewną i miododajną.
Właściwości gorczycy
Gorczycę w homeopatii stosuje się zewnętrznie. Zamierzeniem jest podrażnienie i przekrwienie skóry. Wewnętrznie stosowana jest w leczeniu bólu reumatoidalnego, bólów mięśni, stawów oraz w kuracji nerwobólu. Ponadto gorczyca spisuje się jako środek na zapalenie płuc, opłucnej oraz osierdzia. Sprawdzonym sposobem do zastosowania na zewnątrz są okłady z nasion gorczycy, jednak są one coraz mniej popularne.
W kontakcie ze skórą okłady te powodują rozszerzenie naczyń krwionośnych, niemniej okłady przeciwbólowe są stosowane nie bezpośrednio na skórę a poprzez bawełniane worki z nasionami, które skóry nie podrażniają, za to pomagają na ból. W nadmiarze gorczyca może również negatywnie działać na nerki, podrażniać błony śluzowe żołądka, jelit. Olejek gorczyczny działa bardzo podobnie, dlatego należy go stosować ostrożnie, mimo iż uchodzi za lek na nieżyt żołądka, chorą wątrobę. Bezwzględnie gorczyca działa przeciwbakteryjnie i przeciw wirusowo.
Zastosowanie w praktyce
Gorczycę w postaci olejku wystarczy wmasować w obolałe miejsca przy reumatyzmie, zaś płyn z łyżki mielonej gorczycy rozpuszczonej na łyżce miodu warto wcierać w piegi, by je rozjaśnić. Poza działaniem leczniczym gorczyce można używać też do prania wełny. Wystarczy 10 łyżek nasion zalać 2 litrami wody i gotować przez kwadrans. W tak przygotowanym roztworze można prać wełnę, która automatycznie gorczyca zmiękcza.
Nie wiedziałem o takim działaniu gorczycy. Moja babcia choruje na RZS więc polecę jej ten sposób radzenia sobie z bólem.